Bali, Lembongan, Bali

Twee weken zijn voorbij gevlogen, ondanks dat we eigenlijk helemaal niet zoveel hebben gedaan. We hadden in Yogja een vlucht geboekt naar Bali, maar deze werd ultrakort onderbroken door wederom een medisch intermezzo. Waar Thijmen in Maleisië gebruik had gemaakt van de Aziatische gezondheidszorg, was Michael in Indonesië aan de beurt. Al een aantal dagen klaagde hij over pijn aan beide oren, het leek een oorontsteking. Door het vele vliegen en vooral het vele zwemmen, zou dat zomaar de oorzaak kunnen zijn. Via het hotel lieten we een arts komen en deze was er binnen een half uur, zoals ook was beloofd. De zeer vriendelijke jonge dame werd vergezeld van een man, waarvan de functie onduidelijk was en bleef. Ik vertelde haar mijn klachten en ze begon met een zaklampje in mijn oor te schijnen. Ze zei enigszins weifelend dat ik waarschijnlijk een oorontsteking had, maar dat ze het apparaatje om diep in mijn oor te kijken, vergeten was mee te nemen. Ze gaf aan dat een antibioticakuurtje met wat flinke pijnstillers na een dag of vijf het probleem zou oplossen. Ze nam nog even mijn bloeddruk op (waar dat voor nodig was...) en vroeg of ik nog andere klachten had, waar ze eventueel nog naar kon kijken. Ik zei dat dat niet nodig was en ze richtte zich op Thijmen met wat vriendelijke toespelingen. Ik nam de pillen in (ze bleef wachten totdat ik netjes beide pillen innam...), maar in plaats dat het zou verlichten, werd ik die avond en nacht koortsig en werd de pijn erger. Ik had op een blog van USA Today gelezen dat vliegen met een oorontsteking eventueel schadelijk zou zijn en in ieder geval zeer pijnlijk. De blogger sprak uit eigen ervaring en de vlucht die hij had gemaakt met een oorontsteking, had hem blijvende schade aan een oor opgeleverd en de details tijdens de vlucht, zullen we hier maar achterwege laten. We hadden dus maar besloten om toch naar het ziekenhuis te gaan en er een specialist naar te laten kijken, de vlucht naar Bali lieten we dus aan ons voorbij gaan. We boekten een nieuwe vlucht voor de dag erna en als ik niet mocht vliegen, dan zouden Annemarijne en Thijmen alvast gaan en ik dus per trein, bus, boot en bus (in die volgorde) hen nareizen. In het gunstigste geval zou dit een reis van 48 uur worden, waar vliegen in een uurtje gepiept zou zijn. In het ziekenhuis ging alles op rolletjes, de inschrijving ging vlot, binnen een kwartier mocht in bij een echte KNO-arts op bezoek (een hoogleraar bovendien met zes studenten om hem heen), die mijn beide oren onder handen nam. Ze bleken allebei flink verstopt en dat was dus de reden van de klachten. Ik voeg hem of ik mocht vliegen en dat was geen enkel probleem. Gelukkig maar, want die reis over land was niet echt een prettig vooruitzicht.

De vier dagen in Seminyak, Bali waren heerlijk. Strand, lekker eten, cocktails bij het chique Ku De Ta (intimi weten dat dit super is bij sunset....) en het levendige Double Six-strand maken het helemaal af. Zeker omdat we er zes jaar geleden zulke goede herinneringen aan hadden gehad. 

Daarna pakten we de boot naar het eiland Lembongan. We hadden een hutje geboekt bij een klein resort en de vier dagen die volgden, waren ook relaxed. Het eiland is rustig: geen auto's, alleen enkele minitrucks die toeristen van het haventje naar de kleinschalige resorts brengen. Het vervoer op het eiland beperkt zich alleen tot brommertjes. En als je iets van het eiland wilt zien (waaronder de witte afgelegen strandjes), dan moet je een brommertje huren. We hadden gezien dat de Indonesiërs met z'n vijven op een brommertje zitten, dus dan moest dat met z'n drieën makkelijk kunnen. Thijmen staand voorop, Michael aanmoedigend om vol gas over de hobbelige weggetjes te scheuren (zonder helm, dat dan weer wel). We hadden de grootste lol en kwamen op de mooiste plekjes van dit heerlijke eiland. Thijmen vond het 'vet cool' en zou dit bij terugkomst in Nederland aan al z'n vriendjes vertellen..

Na vier dagen hadden we het wel gezien en verlangde weer terug naar het drukke, gezellige Bali en boekten een mooi hotel in Sanur. Ook dit pakte weer goed uit. Sanur is gezellig, rustiger dan Seminyak en de boardwalk langs de kust leent zich uitstekend voor hardlopen (AM), 'Jalan Jalan' (Thijmen) en fietsen (allen). Kilometers lang fietsen langs resorts, mooie villa's en strandtenten. Daarnaast is de zee rustig en heb je er geen strandverkopers. Maar na drie dagen begonnen we de strandverkopers op de stranden van Legian/Seminyak te missen en besloten de laatste drie nachten in Indonesië een hotel in Legian te nemen. Drukke gezellige straatjes, dichtbij onze favoriete warung en vijf minuutjes van Double Six-beach, waar we weer konden voetballen met een local.

Rustige weekjes dus in afwachting van de vlucht naar het drukke Bangkok. Het moment, dat Thijmen zijn vriendjes Maurits, Roos, Marijn en Mees op de Thaise eilanden Koh Chang en Koh Kut zal ontmoeten, komt steeds dichterbij. Hij verheugt zich er enorm op, want hij is na 6,5 week reizen duidelijk klaar met zijn ouders....