Bangkok

Het laatste deel van onze reis was begonnen. Een paar dagen Bangkok en dan anderhalve week naar de eilanden Koh Chang en Koh Kood in het oosten van het land. Het was voor ons al een hele tijd geleden dat we in Thailand waren geweest. Voor Annemarijne was het twaalf jaar geleden en voor Michael zelfs 17 jaar. Vanuit Bali was het vier uur vliegen naar de stad met ruim acht miljoen inwoners. Er zal ongetwijfeld veel veranderd zijn, zoals een skytrain en metro om de extreme files in de stad enigszins te ontlasten. Op de luchthaven ging alles heel snel. Omdat Thijmen moe was (hij had aan boord in plaats van geslapen alleen maar filmpjes gekeken) werd hij gedragen en dat betekent automatisch dat je de 'priority lane' van de douane in mag. Na een kwartiertje in de rij voor de taxi konden we richting ons hotel. We hadden een kitcherig hotel geboekt in de buurt van de rivier en het levendige Kao San Road met de naam Chillax Resort (weet het niet zeker maar het zal wel iets met Chill en Relax te maken hebben....). Een prima hotel met een riante jacuzzi, blauw neonlicht aan het plafond ('Ja, papa, dit licht wil ik vannacht aan!') en overdadig 'barokkerig' meubilair. 

De dag erna uiteraard de nodige pracht en praal: de Wat Pho, de tempel met de liggende Boeddha, waar Thijmen erg van onder de indruk was. Een enorme Boeddha met bladgoud en parelmoer op de ogen en voetzolen. Vervolgens voor 20 Baht een bakje vol met muntjes aangeschaft. Over de lengte van de Boeddha tientallen metalen urnen waar Thijmen de muntjes in deponeerde. Vervolgens de Wat Phra Kaew, de belangrijkste tempel van Thailand en het Koninklijk Paleis. 's Avonds lekkere curries eten aan de backpackersstraat Kao San Road. Thijmen vond het allemaal prachtig. De dag erna begon met de opmerking: "Papa, mama, vandaag is een spannende dag." Het was de dag dat we hadden afgesproken met Merijn, Mélise, Maurits en Mees. We pakten de expressboot over de Chao Praya rivier (dat gaat in Bangkok vele malen sneller dan per taxi). De ontmoeting tussen Thijmen en de kids was ontroerend: wat hadden ze elkaar gemist! Samen nog de Wat Arun beklommen om 's middags uitgebreid aan de rivier te lunchen, borrelen en dineren. Om half tien was het mooi geweest: de boottaxi's gingen niet meer, dus pakten we een tuk-tuk naar ons hotel. Halverwege stopte de bestuurder, hij kon niet meer verder en we moesten het laatste stuk lopen. We kwamen midden in de voorbereidingen terecht van de grootste massademonstratie sinds het uitbreken van de politieke crisis. Geen gevaar, het was zelfs gezellig, een soort festival met kraampjes, muziek en heel veel eten.

De ochtend erna vroeg op, want de receptioniste van het hotel had ons geadviseerd om voor zeven uur de taxi naar het busstation te nemen, anders zouden we die dag de stad niet meer uitkomen. Uiteindelijk zouden 3,5 miljoen mensen deelnemen aan de demonstratie. We zaten net op tijd in de bus naar Trat voor de laatste dagen paradijselijke eilanden.