West- en Centraal Java

De vlucht van Kuala Lumpur naar Jakarta was wat vertraagd. De LCCT, ofwel de Low Cost Carrier Terminal van deze gigantische hub, want dat is KL, is een komen en gaan van vluchten, zowel domestic als ook internationaal. Na drie kwartier vertraging konden we dan eindelijk weg om na twee uur te landen op megametropool Jakarta. De stad heeft een kleine 10 miljoen inwoners, maar de metropool telt meer dan het dubbele. Het eiland Java is sowieso druk, heel erg druk. Met 120 miljoen inwoners (de helft van heel Indonesië) op een eiland dat drie keer Nederland is, kun je je wel voorstellen dat het lastig reizen is. Althans als je dat over de weg wilt doen. En dat zal later ook blijken.

We hadden vier nachten geboekt in een eenvoudig guesthouse op het platteland van West-Java. Het guesthouse is een samenwerking tussen een Nederlandse en Javaanse familie en was getipt via een hockeyteamgenootje van Annemarijne. De familie van haar man is eigenaar van de guesthouse die gerund wordt door de vrolijke Suparman (door Thijmen consequent Supraman of Superman genoemd). Hij was het ook, die ons op het vliegveld van Jakarta stond op te wachten. Volgens de website van het guesthouse zou de transfer over een kleine 130 kilometer maximaal 3 uur in beslag nemen. Het werd het dubbele, zodat Supra er die dag 12 uur in de auto op had zitten. We voelden ons hartstikke schuldig. Als we dat geweten hadden, waren we doorgevlogen naar Bogor. Jakarta was druk en alles schiet links en rechts aan je voorbij en Supra stuurde ons ultrarelaxed door dit chaotische verkeer, zonder ook maar iets of iemand te raken. Na zes uur kwamen we aan in Cisaat, net buiten de middelgrote stad Sukabumi. Het was inmiddels avond en we gingen direct slapen.

Het guesthouse ligt midden in de rijstvelden en het werden drie rustige dagen. Een beetje luieren bij het zwembad, een paar uur met een dorpsgenoot van Supraman slenteren door de kampong en de sawa's met de nodige achtergrondinformatie. We vroegen deze jongeman wat hij voor de kost doet. Hij vertelde dat hij voor een politieke partij werkt. Volgend jaar april zijn de verkiezingen in Indonesië en dat betekent dat er heel veel mannetjes op het platteland zijn die zendingswerk moeten doen voor diverse partijen, hij doet dat voor de arbeiderspartij. Hij nam ons mee naar een lokaal rijstfabriekje, naar zijn eigen huis en liet zien wat er allemaal groeit: papaya's, mango's, sirsak, kokosnoten, koffie, cacao, nootmuskaat, sereh en noem maar op. Alles gewoon vers van het land en langs de weg. We hadden dorst en hij vroeg of we air kelapa wilden, ofwel kokoswater. Hij klom met groot gemak in de boom en plukte wat kokosnoten. Geweldig.

Na drie dagen waren we wel weer toe aan wat actie en namen de bus van Sukabumi naar Bandung. We hadden ons voorgenomen om naar Yogjakarta te gaan en dat per trein te doen. Aangezien er geen directe verbinding vanuit Sukabumi was, moesten we eerst naar Bandung en dat deden we per bus. Een afstand van 90 kilometer en daar zou 2 uur voor gepland staan, het werden er bijna 5. De treinreis hadden we met wat hulp van de dochter van Supra geregeld (de website van het spoorbedrijf is alleen in bahasa....) en moesten op het station van Bandung de reservering omwisselen voor treinkaartjes. Aangezien we de dag erna om 8 uur 's morgens zouden vertrekken, was het verstandig dit de dag ervoor te regelen. We werden heel vriendelijk geholpen door een medewerker van de klantenservice van de 'Indonesische NS'. Iedereen is sowieso heel vriendelijk en behulpzaam, zeker met een knap blond mannetje als Thijmen bij ons, dat helpt alleen maar nog meer. Hijzelf ziet er inmiddels het voordeel niet meer van in: "Papa, mama, wanneer krijg ik donker haar, want ik word er zo moe van. Iedereen zit aan me, wil met me op de foto of zit me steeds aan te staren."

De treinreis van Bandung naar Yogja nam 7 uur in beslag en ging door het prachtige Javaanse landschap. Urenlang rijstvelden, indrukwekkende bergketens en dorpjes waar de tijd heeft stil gestaan, gingen aan ons voorbij. Een mooie ervaring. Wat ons opviel, was het grote aantal personeelsleden aan boord van de trein. Waar bij ons alles is wegbezuinigd, vind je in een trein van Kereta Api iemand voor het TV-systeem (er worden diverse films vertoond), diverse cateringmedewerkers, schoonmakers, die de gangpaden meerdere keren aanvegen en het vuil ophalen, een duty manager, meerdere beveiligers en een techneut, voor het geval er iets gerepareerd moet worden. Wat verder in het oog sprong, waren de barsten en gaten in de ramen en net voordat we Yogja bereikten, hoorden we een keiharde klap. Er was kennelijk iets tegen het raam gegooid of werd er op de trein geschoten? We zouden het nooit weten, maar dat verklaarde wel de staat van de ramen.

In Yogja hadden we ons maar weer eens getrakteerd op een vijfsterrenhotel, het historische Phoenix Heritage, een prachtig pand met heel veel luxe en dat drie nachten. De dag erna hadden we via Supraman een gids geregeld die ons een dag lang al het moois van Yogja en omgeving ging laten zien: Het Kraton, het paleis van de Sultan, de prachtige Hindoetempel Prambanan en natuurlijk de indrukwekkende Borobodur. En we hadden geluk, want op maandagmiddag 3 uur het boeddhistische werelderfgoed bezoeken, bleek een schot in de roos. Heel weinig mensen en nauwelijks opdringerige verkopers.

Java is prachtig, maar ook bizar druk en het idee om Oost-Java na Yogja te bezoeken, hebben we losgelaten. Het is soms te veel voor Thijmen en het reisschema richting het gewenste Ijen-plateau is een mijl op zeven. Om die reden hebben een vlucht geboekt naar Bali. Een paar dagen Seminyak. Strand, dat is wat er op het programma staat!