Gleneagles Hospital

Het idee was om vandaag met een binnenlandse vlucht van KL naar Kota Bharu te vliegen, in het uiterste noordoosten van de Peninsula. Vervolgens met een bootje naar de paradijselijke Perhentian Islands, maar we hadden ons niet echt goed voorbereid. De eilanden zijn namelijk met de start van de moesson begin november uitgestorven en zijn de resorts dus gesloten. Voor niets een vlucht geboekt. Uiteraard wilden we na een paar dagen miljoenenstad een paar dagen witte stranden, azuurblauw water en cocktails, dus is het alternatief een vlucht naar het uiterste noordwesten, naar het eiland Langkawi. Het zou allemaal anders lopen...

Thijmen had op Schiphol voor het laatst gegeten. Het vliegtuigvoer van KLM (overigens zeer acceptabel) liet hij aan zich voorbij gaan en in KL aangekomen zag hij behoorlijk bleekjes. Jetlag? De heftige schommelingen in temperatuur? Toch dat sapje op de foodcourt van Bukit Bintang? Alles gooide hij eruit. Een slok water kwam er gelijk weer uit en na 24 uur niets binnen houden, gingen bij ons alle alarmbellen af. Zou hij aan het uitdrogen zijn? We besloten een taxi te pakken naar het beste ziekenhuis van de stad, althans dat hadden we de schichtige, onzekere receptionistes van het hotel gevraagd. De taxichauffeur bood uitkomst. Het moest volgens hem Gleneagles worden. Het maakte ons allemaal niet uit, als het maar het beste hospitaal was.

In de centrale hal van het ziekenhuis (zo noemen ze dat bij ons toch? Hier heet het de lobby) kwam een zeer vriendelijke gastvrouw op ons af en wees ons de Eerste Hulp. In de wachtkamer werd direct temperatuur gemeten en we mochten snel naar binnen. De EH-arts stelde direct vast dat hij inderdaad uitdrogingsverschijnselen had en dat een infuus direct noodzakelijk was. Daarnaast moest Thijmen sowieso een nacht blijven. De artsen en verpleegkundig personeel waren allemaal bijzonder aardig en namen de tijd om alles goed uit te leggen. Voordat het infuus werd aangelegd werd bloed afgenomen en later ook monsters van de ontlasting. De labtesten wezen een Rotavirus uit met als gevolg uitdroging. Het kleine stoere mannetje was zo slap als een vaatdoek. Heel verdrietig allemaal. We kregen een kamer alleen (ook omdat het virus behoorlijk besmettelijk is), geïmproviseerde bedjes werden voor ons bijgezet. Thijmen moest herstellen en je zag hem slapend een gevecht voeren. Twee liter vocht en 24 uur later was hij redelijk opgeknapt en de vriendelijke kinderarts, die hem zeer gedetailleerd gevolgd had, vond het goed. We mochten naar 'huis'. We hadden in ieder geval besloten om Thijmen in een 5-sterrenhotel aan te laten sterken en nog een paar dagen in KL te blijven. En nu zitten we dus in het zeer luxe Renaissance Hotel, op de 21e verdieping met panoramisch uitzicht op die twee magische torens.